Recht op uitbetaling van 4.470 overuren door impliciete opdracht werkgever: kantonrechter kent € 80.000 bruto toe aan werknemer

22-08-2022

Op 20 juli 2022 wijst de kantonrechter een vordering van een werknemer tot betaling van 4.470,75 gewerkte overuren deels toe (ECLI:NL:RBGEL:2022:4069). Het beroep van de werkgever op de klachtplicht slaagt niet evenals zijn beroep op rechtsverwerking. De werkgever, aldus de kantonrechter, heeft impliciet opdracht tot overwerk gegeven en/of er feitelijk mee ingestemd. De werkgever moet op grond van goed werkgeverschap de werknemer hiervoor financieel compenseren. De kantonrechter begroot in redelijkheid het bedrag op € 80.000 bruto, iets minder dan de helft van het bedrag dat de werknemer gevorderd had.

Casus

De werknemer is Technical Support Engineer. Voor zijn werk verblijft werknemer vaak bij klanten in het buitenland. De werknemer vordert uitbetaling van 4.470 gewerkte overuren vanaf 2015 tot en met 2021 ter hoogte van €176.774,82 bruto. Normaliter verjaart een dergelijke vordering na vijf jaar. De werknemer had in dit geval de verjaring tijdig gestuit door middel van een brief. De werkgever stelt dat de vordering moet worden afgewezen omdat

de werknemer niet eerder/tijdig heeft geklaagd over het niet uitbetalen van de overuren;
er sprake zou zijn van rechtsverwerking; en
de werkgever geen opdracht tot overwerk heeft gegeven.

Oordeel kantonrechter

De kantonrechter verwerpt het verweer van de werkgever op de klachtplicht. De klachtplicht is bedoeld voor situaties waarin sprake is van gebrekkige nakoming. In deze zaak is sprake van in het geheel niet nakomen. Daarom acht de kantonrechter de klachtplicht niet van toepassing en behoefde de werknemer niet eerder te klagen.

Ook verwerpt de kantonrechter het beroep van de werkgever op de rechtsverwerking. Voor een geslaagd beroep hierop is meer nodig dan het enkele tijdsverloop, bijvoorbeeld handelen of nalaten van de werknemer waaruit de werkgever heeft mogen begrijpen dat hij geen aanspraak op uitbetaling van overuren zou maken. De kantonrechter vindt dat hiervan geen sprake is.

Verder overweegt de kantonrechter dat de werkgever wettelijk verplicht is een deugdelijke uren- en vakantieregistratie bij te houden, maar dat het in een procedure als deze in beginsel aan werknemer is te stellen en – bij betwisting van de werkgever – te bewijzen dat hij overuren heeft gemaakt en wat de omvang daarvan is. In deze zaak heeft de werknemer gedetailleerde overzichten van de door hem gemaakte overuren over de hele periode overgelegd. Deze overuren waren allemaal verbonden aan projecten op locaties bij klanten, met name in het buitenland. De werkgever kon deze overzichten onvoldoende weerleggen. Volgens de kantonrechter heeft de werknemer de overuren dan ook juist berekend. Gemaakte overuren komen echter niet zomaar voor vergoeding in aanmerking. Daarvoor is een opdracht van de werkgever nodig. Het verweer van werkgever dat hij nimmer opdracht heeft gegeven tot het maken van deze overuren, mocht hem niet baten. De werkgever heeft – volgens de kantonrechter – namelijk impliciet opdracht tot overwerk gegeven dan wel feitelijk daarmee ingestemd, in ieder geval voor het overwerk in het buitenland. Het betreft een aanzienlijke hoeveelheid uren bovenop het reguliere werk. Het maakt dan ook niet zoveel uit of de werkgever de opdracht tot overwerk heeft verzocht of geaccordeerd. Het overwerk lag feitelijk in de opdracht besloten. Nu de overuren niet reeds eerder zijn gecompenseerd (in geld of tijd-voor-tijd), is de werkgever op grond van goed werkgeverschap gehouden de werknemer hiervoor financieel te compenseren. De kantonrechter begroot in redelijkheid – rekening houdend dat een deel van de reis- en overuren wel bij de functie horen en in het daarbij behorende salaris zijn inbegrepen – het te betalen bedrag aan werknemer inzake de overuren op € 80.000,- bruto. Dit is iets minder dan de helft van het door de werknemer verzochte bedrag, doch een aanzienlijk bedrag. De kantonrechter matigt de wettelijke verhoging tot 20%.